donderdag 19 april 2012

Hallo,

Welkom op mijn blog.  Ik ben Annemie Jaspart, geboren in 1965 in Leuven, woonachtig in Ottenburg-Huldenberg, gehuwd met Jo, moeder van Sander (°1993) en Joram (°1998).

Naast mijn deeltijds werk in een bedrijf, is mijn passie korte of langere tijd met mensen op weg gaan in hun groeiproces opdat mensen volop leven kunnen en gelukkig kunnen zijn. (www.borntoshine.be)
Vooraleer met mensen op weg te hebben kunnen gaan, heb ik eerst zelf een hele weg afgelegd. Vandaar dat het me zo raakt als ik zie hoe mensen worstelen, hun weg niet meer vinden in het leven, ongelukkig zijn, …
Ik heb aan den lijve ondervonden hoe diep een mens kan wegzinken in wanhoop, meer en meer overtuigd dat dood gaan zelfs beter zou zijn dan verder leven.  En toch : ik heb het geluk gehad van een weg te kunnen gaan die mij gemaakt heeft tot de vrouw die ik vandaag ben : iemand die gaat voor leven, voor zichzelf en voor anderen. Ik geloof in de kracht van mensen, ik geloof in de natuurlijke levensdrang van mensen, ik geloof in de wijsheid in ieder aanwezig.

Met deze blog hoop ik recht te doen aan leven van mensen, ook aan het leven van mensen die de weg niet (meer) vinden, die zoekend zijn, soms wanhopig wordend. Ik wil supporteren en aanmoedigen. Ik nodig ook anderen uit die een weg zijn gegaan van overleven naar echt leven (of dit nu op een bepaald terrein is in hun leven, of in zijn totaliteit), of die door een moeilijke periode in hun leven zijn geraakt om hun ervaring neer te schrijven en zo mee te bouwen aan bemoediging van hen die (tijdelijk) de weg niet meer vinden. Heb je ervaring van groei in je leven, van meer en meer echt voluit te leven, plaats dan zeker onderaan je reactie met jouw ervaring ter bemoediging van al wie zoekend is.

Ik deel hieronder graag iets van mijn ervaring.
In 1988 nadat ik een aantal jaren ging werken en gehuwd was , belandde ik in een diepe depressie. Het leven voelde zwaar aan, veel te zwaar. Elke dag opnieuw was het overleven. Elke dag opnieuw was het met de moed der wanhoop aan de dag beginnen en hopen dat het vlug avond was om mijn bed te kunnen inkruipen. Ik begreep niet wat er gaande was in mezelf, ik begreep niet waarom ik het zo zwaar had om te leven terwijl dit voor de meeste mensen vanzelf leek te gaan.  Ik voelde me alles behalve gelukkig. Op het eerste zicht had ik alles om gelukkig te zijn : een goed werk en inkomen, een lieve man, sport waarin ik me kon uitleven. En toch voelde ik me allesbehalve gelukkig. Ik ging door het leven met een zware last : elke dag angst om onder de mensen te komen, elke dag het gevoel niet goed genoeg te zijn.  Ik kwam terecht bij allerlei hulpverleners zonder dat dit mij echt verder op weg hielp. Tot ik in 1989 de vorming van prh leerde kennen en op de eerste cursus die ik volgde in mij de hoop gewekt werd dat ik ZELF een weg zou kunnen gaan, dat ik een weg zou kunnen gaan om mezelf eerst en vooral te leren begrijpen, te leren begrijpen wat er zich in mij afspeelde, om met dit inzicht ook daadwerkelijk iets te kunnen gaan doen. Tot dan had ik mij vooral hulpeloos overgeleverd gevoeld aan hulpverleners met weinig resultaat. Het idee ZELF op weg te kunnen gaan, wel met hulp maar zelf veel te kunnen gaan doen om te bouwen aan mijn geluk, sprak me heel erg aan. Ik ging op weg, ik nam het werken aan mezelf heel serieus. Ik nam regelmatig de tijd om uit te schrijven wat ik beleefde, ik probeerde ordening te brengen in mijn chaos. Beetje per beetje kwam er in mij licht in de duisternis, kreeg ik inzicht in datgene wat mij zo ongelukkig maakte, wat mij zo zwaar viel. Stapje per stapje ging ik op weg met deze inzichten en kreeg ik uitzicht op beterschap en voeling met wat het betekent gelukkig te zijn. In mijn proces zijn de begeleiders/therapeuten die met mij op weg gingen van groot belang geweest, ieder met zijn eigenheid, als ondersteuning opdat ik mijn eigen unieke weg kon gaan. Zo kreeg mijn innerlijk kind de gelegenheid om alles wat diep verborgen zat in relatie te brengen en een weg van  heling te gaan. Zo leerde ik via een lichaamsgerichte benadering
ervaren hoe helend het is om gewoon te mogen ontvangen, gewoon te mogen zijn naast het intensief werken aan mezelf. Ik leerde zowel mijn gekwetstheid als mijn kracht ruimte geven en het allerbelangrijkste : ik leerde zelf relatie leggen met beide.
Het zou mij te ver brengen om in detail heel mijn proces neer te schrijven maar op vandaag kan ik zeggen een gelukkige vrouw te zijn die graag leeft, in de eenvoud van elke dag. De grote lijnen van mijn proces wil ik wel meegeven :
- Mijn supernegatief zelfbeeld heb ik omgebogen naar een realistisch positief zelfbeeld.
- Mijn levensgrote verwachtingen en ideaalbeelden waaraan ik wou voldoen, heb ik omgebogen naar realistisch haalbare verwachtingen in de eenvoud van elke dag op de verschillende terreinen van mijn leven.

- Ik laat me stuwen door het leven zelf dat verder naar buiten wil en vruchtbaar wil zijn voor het leven van anderen i.p.v. door datgene wat ik denk waaraan ik zou moeten voldoen.
- Vanuit de voeling met deze natuurlijke levensstroming in mezelf word ik opgeroepen kleine stappen te zetten in de verwezenlijking van wat ik in mij draag, zonder mezelf te overvragen.
- Ik heb pijnlijke ervaringen uit mijn geschiedenis verwerkt en geïntegreerd in mijn leven zodat ze me niet langer lamleggen maar bijdragen aan wie ik op vandaag ben.
-  Naast DOEN is gewoon ZIJN ook belangrijk geworden. Er moet niet meer zoveel.
-  Ik kan meer genieten van de eenvoud van de dingen, van mensen op mijn weg, van de rijkdom in mezelf en anderen.
- Ik ben vooral gericht op leven in mezelf en in anderen i.p.v. op beperkingen in mezelf en anderen.
- Tegenslagen en pijnlijke ervaringen waarmee ik geconfronteerd word, roepen mij op er een weg mee te gaan, … en verder te gaan.
- Ik heb een manier gevonden om keuzes te maken die recht doen aan het leven in mij en aan het leven van mensen op mijn weg, zowel in kleine dagelijkse beslissingen als in grotere beslissingen.  
- Ik geniet van het geven van het beste van mezelf in mijn dagelijks leven : in mijn gezin, op mijn werk, aan mijn cliënten, aan mijn vrienden en familie, in de contacten met mensen op mijn weg.

Het leven is voor mij meer dan de moeite waard geworden om te leven. Het leven in de eenvoud van elke dag, niet meer of niet minder. Ook al zijn er risico’s verbonden aan leven : tegenslagen die op onze weg komen die pijn doen en waarmee we zo goed mogelijk hebben te leren omgaan, lijden waarmee we geconfronteerd worden in onszelf of in anderen, …  Het loopt niet altijd zoals we zouden willen.  En toch geloof ik in de waardevolheid van ieder mensenleven van in het prille begin ten einde toe (hoe kort of hoe lang een mensenleven ook duurt),  geloof ik in de waardevolheid van ieder mens met zijn positieve eigenheid, met zijn menselijke beperkingen.

Graag wil ik met deze blog een hart onder de riem steken van allen die zoekend zijn en momenteel de weg niet (meer) vinden in hun leven of op een bepaald domein ervan.  Ik wil bemoedigen en supporteren opdat ook jij durft geloven in betere tijden, opdat ook jij de moed hebt om te kiezen om ZELF een weg te gaan naar beterschap, met mensen en hulpmiddelen die je hierbij kunnen ondersteunen. 

Tenslotte nodig ik jou, die doorheen moeilijke periodes je weg hebt gevonden, uit om jouw ervaring uit te schrijven en als reactie toe te voegen aan mijn blog. Elke ervaring van groei kan een ruggesteuntje en bemoedigend zijn op de weg die anderen te gaan hebben.
Moge al deze ervaringen moed geven aan wie zoekend is om niet op te geven en verder te zoeken, opdat het leven in elke mens recht gedaan wordt, en volop leven kan.


Dank bij voorbaat.
Annemie

 ps. klik op opmerkingen onderaan om je reactie in te voeren
- en dan is het gemakkelijkste "naam/url" aan te klikken en je naam te typen, bij URL moet je niets invullen
- ofwel klik je op "anoniem";
nadat ik je reactie gelezen heb, publiceer ik ze en wordt ze zichtbaar op mijn blog.
Voel je weerstand om de stappen hierboven te gaan uitvoeren, laat je dan niet tegenhouden maar bezorg mij een mailtje met jouw reactie. Ik zorg dan zelf voor publicatie als je dat wenst.

Als het kan voor jou om je identiteit kenbaar te maken en je e-mailadres door te geven zodat ik je een reactie kan sturen, gelieve dan eveeens een mailtje te sturen naar annemiej65@gmail.com, waarvoor dank.
Je kan dit e-mailadres ook gebruiken voor andere reacties (dan ervaringen) op mijn blog.


AANBEVOLEN BOEKEN met getuigenissen van groei in mensen
Greet Rouffaer : Ontmaskerd
Actrice Greet Rouffaer werpt in dit boek  haar masker af dat ze bijna elf jaar droeg, sinds ze verbrand raakte op de opnameset van de televisieserie 'Wittekerke'. 'Ik heb geleerd mezelf te aanvaarden zoals ik ben', zegt ze. 'Ik speel geen verstoppertje meer.'

Els De Schepper : Niet geschikt als moeder
Niet geschikt als moeder is het pakkende en persoonlijke relaas van een woelige periode uit het leven van de succesvolle artieste. Een inspirerend verhaal over keuzes maken, verlies en aanvaarding. Over oordelen en beoordeeld worden. Over verwachtingen en je eigen pad volgen.

Greet Balemans : Zoeken naar zin vanuit een rolstoel
Een banaal verkeersongeval maakt onverwachts een einde aan de jeugd van Greet. Haar hele leven wordt overhoop gegooid, al haar dromen en toekomstplannen worden abrupt door mekaar geschud. Hoe gaat een jong meisje om met zo’n dramatische gebeurtenis? Hoe geeft zij de opgelopen handicap een plaats in haar bestaan? Hoe speelt zij het klaar om zich weer op te richten en de draad weer op te nemen zonder haar levensvreugde te verliezen? In dit boek blikt zij terug op 25 jaar van haar leven in een rolstoel en zoeken naar zin-volheid. Dit ontroerend getuigenis is een echt ‘document humain’: een boek dat scherpe vragen stelt aan de maatschappij. Het is een authentieke zoektocht vol moed, hoop, geloof en onverwoestbare levenskracht.
Nick Vujicic : Leven zonder beperkingen
De Amerikaanse auteur van dit egodocument werd uit oorzaak van een maar zelden voorkomend syndroom zonder armen en benen geboren. Gedurende zijn leven werd hij met name tijdens de puberteit met depressies en geestelijke nood geconfronteerd, die bijna tot suïcide leidden. Toch lukte het hem door positief te denken zijn lichaam te accepteren en uiteindelijk in zijn beleven een leven zonder beperkingen te leiden. Bron van dit vermogen is zijn geloof in God, dat hem de kracht geeft door te gaan en de wereld rond te reizen om zowel gelovige als niet-gelovige mensen te motiveren, te inspireren en moed in te spreken.
Hans Siepel : Stemmen van de ziel
Aangrijpend en ontroerend verslag van een 'ontdekkingsreis' naar een jeugdtrauma van een dementerende vrouw.  Voor allen die over een nieuwe kijk op de menselijke ziel willen lezen.

“Mijn moeder had de behoefte om iets te herbeleven, zoveel is duidelijk. De glimlach een uur na haar dood, het hele dementieproces en de geestelijke en fysieke kracht die ze daarbij ontwikkelde, alles wijst erop. De dementie stelde mijn moeder in staat alsnog haar emoties te uiten en haar jeugdtrauma te verwerken.”

AANBEVOLEN FILMPJES
http://www.youtube.com/watch?v=D1ZpiAGVJN0&feature=player_detailpage
http://www.youtube.com/watch?v=k1T9-I3wx8I&feature=share